482

هر چی نگاه میکنم میبینم تو زندگی اجتماعی و علمیم آدم بدی نیستم. حداقل هوشم بد نیست. خنگ و کندذهن نیستم. از پس کارام برمیام. تو بین هم اتاقیام یه جور مهندس و به روز و با اطلاعاتم. جلو استادمم با اینکه دانشم ازش خیلی کمتره اما از پس حرف زدنم و کارام برمیام تا حد خوبی. اما از اینور تو خونه همه منو یه دست و پا چلفتی کودن احمق بی‌عرضه میدونن. از همه چیزم ایراد میگیرن مخصوصا خواهر. شاید چون آخری هستم و تا حد زیادی تا حتی یکی دو سال پیش وابسته بودم باهام اینطوری برخورد میکنن و اصلا منو به رسمیت نمیشناسن. اما میخوام یکه برم جلو و خودمو به خودم حداقل ثابت کنم. نباید از اهدافم دیگه حرفی بزنم. بذار وقتی اتفاق افتاد خودشون بفهمن. خسته شدم اینقدر دیگران واسم تصمیم گرفتن! بسه دیگه. باید رو پای خودم واستم. کاش میتونستم استقلال مالی هم داشته باشم تا بتونم واسه زندگیم راحت تصمیم بگیرم...

پنجشنبه بعدظهر آزمون دادم.فک نمیکردم بشه از پسش براومد. بیست تا سوال رو زدم اما باید سی تا میبود. بعد از اونجا رفتم تهران. دیروز کل یوم همایش بودم. غروب اومدم خونه و شب هم مهمون اومد. امرورم هم که با جوجه رفتیم پیش مادرش و یه پیراهن خریدن برام. کل راه تو بغل من بود. دیگه دستام سر شده بود. هنوزم دستام سنگینن. دیگه غروب یکم خوابیدیم و شب دوش گرفتم. فردا قراره بریم مهمونی. خونه نین. لپ تاپم خوابگاست. باز کارامو خوابوندم تو آب نمک. ایشالا فردا شب از همینجا میرم شهر دانشگاه